BİR NƏFƏR

                           

                                                                                  

  Bir nəfər fikirlərim var dedi,kimsə dinləmək istəmədi;            

Kitab mübadiləsi təklif etdi,       

hər kəs ağız büzdü.       

Haqqımızı tələb edək dedi,

anarxistliklə ittiham  olundu.

Vətənimizi sevək,millətə faydalı olaq söyləyirdi

 ki,ətrafındakılar

 faşistlik etmə deyə qışqırdılar !

Həmin adam ətrafındakı yoldaşlarından uzaqlaşdı.

Bir ağacın altında oturub gözləməyə başladı,amma

 heç kim gəlmədi... 

Bəs niyə ? Həqiqətən həqiqətləri danışanlar həqiqət 

kimi tək  qalır?

       Bəlkə də ən yaxşısı  "bilməmək xoşbəxtlikdir"

 prinsipi ilə

 hərəkət edib kütləyə inteqrasiya olunaraq ellə

 sürünüb  gedək.

Bir dəqiqə,hər şey bu qədər asan olmalıdır?! 

Məncə yox.Birincisi,məqsədimizi 

müəyyənləşdirməliyik.

Dünyaya gəlməyimizin hikməti,bir çox

 dünyagörüşünə görə 

xoşbəxt olmaq və dinc həyat tərzi yaşamaqdır.

Xoşbəxt olmaq anlıqdır,yoxsa ömürlük? 

Bu suala cavab vermək üçün 

əvvəlcə bu məfhumun bizə görə 

 nəyi ifadə etdiyini aydınlaşdırmalıyıq.

Xoşbəxtliyi həyatın anlarında yox,

bütünlüyündə axtarmalıyıq.

Homogen xoşbəxtlik yoxdur,

çünki ətrafımızı tragediyalar mühasirəyə alıb.

Biz bunu görmək istəməsək də

 istənilən sevincli hadisə

 özündə dramatik nüansları,komplek 

həyat quruluşlarını ehtiva edir.

Hiss etdiyimiz duyğuların

 hamısı iç-içə 

keçib,biri bitərkən digəri başlayır,ya da paralel 

şəkildə davam edirlər.

Bu hal bəzilərinə yad deyil.Bəzən insan 

nə hiss etdiyini 

heç özü də bilmir.Əslində o bir nəfər gəncliyini

 gözləyirdi,lakin o gəlmədi.

Çünki son görüşlərində gəncliyi 

ondan bərk incimişdi...